SENİ SEVİYORUM!...

Önceleri söyleyemezdim sevdiğimi, anlatamazdım içimdekileri. Çünkü hissetmedim hiç böylesine derin duyguları kimseye. Merak ediyorum, acaba her gece seyrettiğim yıldızlar neden şimdi bu kadar parlak ve de neden daha geniş gökyüzü? Neden adını duyduğum anda heyecandan yüreciğim hızlı hızlı çarpar? Neden uyumak istediğim anda sen aklıma geliyorsun geceleri ve ben  sabah ezanlarında uyandığımda gözümü açar açmaz gül yüzün karşımda canlanıyor? Seni sevdiğimi biliyorum, ama anlayamıyorum! Bir aşk beni benden alıp bilmediğim, tarif edemediğim sınırsız ve mekansız bir aleme nasıl götürüyor anlayamıyorum. Mantığımı hislerime teslim ettim artık, tıpkı rüzgarın dilediği yere götürdüğü bir kuru gül yaprağı gibi. Aşkının serserisi bir divaneyim. Bazen de çocukluk aşkım geliyor aklıma. O zaman duyduğum çocukça hisler. Sevdiğime sevdiğimi söyleyemediğim platonik aşkım. O zaman da sevgilimi görebilmek için saçma bahanelerle yaklaşmak isterdim kendisine. Her işimde; koşarken, atlarken, oynarken, çalışırken başarıyı yakalayabilmek için aşkımın adını ortaya koyardım. O zaman çocuktum, her çocuk gibi masumdum... Şimdi yine seviyorum. Anlıyorum ki dürüst bir aşk, ebedi ömre adanmış bir aşk yaşayan herkesi, o AŞK masumlaştırır, çocuklaştırır. Kalpler yumuşar, gönüller genişler, gözlerden perdeler kaldırılır ve sevdiğini sevdiğin kadar görürsün.

Ey Sevgili! nasıl anlatayım sana, seni ne kadar sevdiğimi. Benim kalbim öylesine geniş ki, içine tüm güzel insanlar, kuşlar, hayvanlar, dağlar, deryalar ve hepsinin sevgisi sığmış. Kapladıkları yerse bir köşesinde tek bir hücre. Gerisi sadece sana ait ve sevginle dolu. Sen benim sahip olduğum tek varlığım, aşk oyuncağımsın. Aşk oyuncak olur mu denilebilir. Ama küçük bir çocuğun yüzünü güldüren oyuncak ve de sevgi değil midir sadece? Verdiğinde tatlı bir gülüş, aldığında da acı gözyaşları... Bir dakika unutsam seni ya da hayalin dahi kaçsa gözümün önünden saatlerce ağlarım. Tek saniye bile sürse, kaybetmişliğini yaşamaya tahammül edemem. Dokunamasam da ellerine, gözyaşların süzülmeden dudaklarına öpemesem de kirpiklerindeyken, uğrunda yüzlerce kez canımı feda etmek isterken, bir tek canımla seni bir an bile mutlu etme imkanını yakalayamasam da ömrüm boyunca, parmaklarımla okşayamasam da saçlarını, teninin kokusunu bir nefes dahi çekemesem de içime ve... Ve sen, seni sevdiğimi bilemeden ölsen de... Seni sevmekten v a z g e ç m e y e c e ğ i m. Gün gelecek kelimeler tükenecek; aşkımı anlatacak sözcük bulamayacağım. Ama hislerim diri, bedenim yorgun, sevdam solgun, beklerken ölümü yapayalnız; yaşamanın da alışkanlık olduğu, ama benim sensiz geçen her anda ölümü yaşadığım hayatta son nefeslerime doğru, başımı bir daha kalkmamak üzere son kez koyacağım yastığıma. Güneşin benim için son kez battığı ve de gecenin tüm mahlukatı gizlediği karanlık örtüsü altında, belki de beklediğim sevgiliye kavuşmanın mutluluğunu anlatmak isteyen yıldızların ışıltısını manzaralaştırmış penceremden gökyüzüne son bir bakış ta... Madde değil, mana bağımlısı gönlümün en derin yerinden ve en kuvvetli haykırışıyla... Ve hep aynı sözü... Yine o iki kelimeyi zevkle söyleyeceğim...SENİ SEVİYORUM.